Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Άγιος Γρηγόριος Επίσκοπος Μεγάλης Αρμενίας, 30 Σεπτεμβρίου

Έζησε και μαρτύρησε επί αυτοκρατορίας Διοκλητιανού. Ήταν γιος του Ανάκ, ο οποίος ήταν συγγενής του βασιλιά της Αρμενίας Κουσαρώ. Ο πατέρας του Αγίου Γρηγορίου ήταν ένας από τους υπεύθυνους για τη δολοφονία του βασιλιά της Αρμενίας. Οι Αρμένιοι για να εκδικηθούν σκότωσαν τον Ανάκ και την οικογένειά του, εκτός από τον Γρηγόριο και έναν αδελφό του. Μετά από χρόνια ο γιος του Κουσαρώ, ο Τηριδάτης, συνέλαβε τον Γρηγόριο επειδή ήταν χριστιανός και τον βασάνισε σκληρά. Όταν δε έμαθε ότι πρόκειται για το γιο του Ανάκ, ο οποίος ευθυνόταν για τη δολοφονία του πατέρα του, διέταξε να τον ρίξουν σε λάκκο με φίδια και άλλα ερπετά. Ο Γρηγόριος όχι μόνο δεν έπαθε τίποτα αλλά επέζησε για 15 χρόνια τρεφόμενος με το ψωμί που του πήγαινε κρυφά μια χήρα. Κάποια στιγμή ο Τηριδάτης παραφρόνησε. Η αδελφή του βασιλιά άκουσε μια μέρα φωνή, η οποία της έλεγε πως αν ήθελε να θεραπευτεί ο αδελφός της θα έπρεπε να ελευθερώσουν τον Γρηγόριο. Πράγματι όταν βγήκε από το λάκκο ο Άγιος θεράπευσε το βασιλιά. Εξεδήμησε εις Κύριον εν ειρήνη.


Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, τη γεωργία, ενεούργησας, βροτών καρδίας, κατασπείρας την του Λόγου επίγνωσιν, και λαμπρυνθείς μαρτυρίου τοις στίγμασιν, ιεραρχία Γρηγόριε έφανας. Πάτερ όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Κοντάκιον. Ήχος β’. Τους ασφαλείς.

Τον ευκλεή και Ιεράρχην άπαντες, ως αθλητήν της αληθείας σήμερον, οι πιστοί θείοις εν άσμασι, και υμνωδίαις ευφημήσωμεν, τον γρήγορον ποιμένα και διδάσκαλον, Γρηγόριον, φωστήρα τον παγκόσμιον, Χριστώ γάρ πρεσβεύει του σωθήναι ημάς.

Γ΄ Ημερίδα Πρεσβυτερών - Διακονισσών

Εκκλησία 1 Η Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας και η Επιτροπή Γυναικείων Θεμάτων διοργανώνουν το Σάββατο 10 Οκτωβρίου στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Αγρινίου, την Γ’ Ημερίδα Πρεσβυτερών – Διακονισσών, για όλες τις Πρεσβυτέρες και Διακόνισσες της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας.

Το γενικό θέμα είναι: «Ο ρόλος της γυναίκας στην Ορθόδοξη Εκκλησία».

Οι εισηγήσεις που θα αναπτυχθούν είναι:

  • «Η διακονία της γυναίκας στην Εκκλησία»,
    • κα. Δέσποινα Τσιάνου – Γούση, Ιατρός – Μέλος της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Γυναικείων Θεμάτων

  • «Η ευθύνη της Ορθόδοξης μητέρας στη σύγχρονη κοινωνία»
    • κα. Μαρία Παναγιωτοπούλου – Κασσιώτου, Ευρωβουλευτής

  • «Προσέγγιση στο πρόβλημα των αιρέσεων»
    • Πρεσβυτέρα κα. Στυλιανή Πλευράκη

Θα ακολουθήσει συζήτηση επί των εισηγήσεων.

Ο Όσιος Κυριακός ο Αναχωρητής, 29 Σεπτεμβρίου

Γεννήθηκε στην Κόρινθο τον 5ο αιώνα, από Ιερέα πατέρα, τον Ιωάννη. Τη μητέρα του την έλεγαν Ευδοξία και είχε αδελφό τον Αρχιεπίσκοπο Κορίνθου Πέτρο. Από ιερατικό, λοιπόν, γένος ο Κυριάκος, σε νεαρή ηλικία πήγε στα Ιεροσόλυμα και από εκεί στη Λαύρα του Μεγάλου Ευθυμίου. Εκεί, ο Μέγας Ευθύμιος, τον έκανε μοναχό και τον έστειλε στον ασκητή Γεράσιμο. Όταν πέθανε ο Γεράσιμος, ο Κυριακός επέστρεψε στη Λαύρα του Ευθυμίου, όπου με ζήλο καλλιεργούσε τις αρετές του, ώσπου κάποια στάση που έγινε στη Λαύρα του Ευθυμίου τον ανάγκασε να πάει στη Λαύρα του Σουκά. Εκεί 40 χρονών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και ανέλαβε την επιστασία του Σκευοφυλακίου. Εκείνο που τον διέκρινε απέναντι στους συμμοναστές του, ήταν ο γαλήνιος τρόπος με τον όποιο τους αντιμετώπιζε, γι' αυτό και ήταν παράδειγμα προς μίμηση από όλους. Εβδομήντα χρονών ο Κυριακός, έφυγε κι από εκεί και με υπομονή γύρισε πολλά μοναστήρια και σκήτες, όπου έζησε με αυστηρότατη άσκηση. Τελικά, πέθανε 107 χρονών, και σε όλους έμεινε η ενθύμηση του ασκητή, που έδειχνε "πραότητα προς πάντας ανθρώπους". Πραότητα, δηλαδή, σ' όλους ανεξαίρετα τους ανθρώπους.

Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Χριστώ ηκολούθησας, καταλιπών τα της γης, και βίον ισάγγελον, επολιτεύσω σαφώς, ως άσαρκος Όσιε, συ γαρ εν ταις ερήμοις, προσχωρών θείω πόθω, σκίλλη πίκρα την πάλαι, πικράν γεύσιν απώσω. Διό Κυριακέ θεοφόρε, αξίως δεδόξασαι.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ’. Τη υπερμάχω.

Ως υπερμάχω κραταιώ και αντιλήπτορι, η σε τιμώσα ιερά Λαύρα εκάστοτε, εορτάζει τα μνημόσυνα ετησίως, Αλλ' ως έχων παρρησίαν προς τον Κύριον, εξ εχθρών επεμβαινόντων ημάς φρούρησον, ίνα κράζωμεν, Χαίροις Πάτερ τρισόλβιε.

Εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Κιλκισίου Απόστολος

Εκοιμήθη τα ξημερώματα της Κυριακής, ύστερα από ολιγοήμερη νοσηλεία στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης μετά από εγκεφαλικό που υπέστη, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πολυανής και Κιλκισίου κυρός Απόστολος.

Η εξόδιος ακολουθία θα ψαλεί την Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009, στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό της Μεταμορφώσεως Κιλκισίου στις 14:00 το μεσημέρι.

Την εξόδιο ακολουθία θα τελέσουν ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος και ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος.

Στη Ζάκυνθο (την οποία εποίμανε κατά τα έτη 1967 – 1974), με εντολή του Μητροπολίτου Ζακύνθου κ. Χρυσοστόμου την ώρα της κηδείας θα ψαλεί τρισάγιο στο Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου των Ξένων Ζακύνθου καθώς επίσης οι καμπάνες των Ναών του Νησιού θα χτυπούν πένθιμα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πολυανής και Κιλκισίου κυρός Απόστολος (Παπακωνσταντίνου), γεννήθηκε στον Αλμυρό της Μαγνησίας το έτος 1924.

Παρακολούθησε τα εγκύκλια μαθήματα στο Βόλο και αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά την εκπλήρωση των μακροχρόνιων τότε στρατιωτικών υποχρεώσεων, χειροτονήθηκε διάκονος το 1950 στην Αθήνα και απεστάλη ως μέλος της ιεραποστολικής Αδελφότητας Θεολόγων "Η Ζωή" στην Ι. Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης ως ιεροκήρυκας, όπου υπηρέτησε επί δεκαεπτά έτη.

Επιδόθηκε στην πνευματική στήριξη της τραυματισμένης τότε ακριτικής κοινωνίας, αρθρώνοντας λόγο ελπίδας, αγάπης και καταλλαγής. Προεκτείνοντας την ιερουργία του λόγου και του θυσιαστηρίου στην κοινωνία, ανέπτυξε ευρύ ποιμαντικό έργο στα κατηχητικά σχολεία και τις κατασκηνώσεις με αποδέκτες κυρίως τους νέους, για τους οποίους έχει παραμείνει μέχρις σήμερα ο προσφιλής "πάτερ Απόστολος".

Το έτος 1967 εξελέγη στη χηρεύουσα Ιερά Μητρόπολη Ζακύνθου, όπου συνέχισε την ποιμαντική προσέγγιση της νεολαίας και το κήρυγμα του Ευαγγελίου, επηρεασμένος από την πατερική σκέψη και τους Ρώσους θεολόγους της Διασποράς.

Τον Ιούνιο του 1974, βάσει της 3ης και 7ης Συντακτικής Πράξης της Δικτατορίας, κηρύχθηκε έκπτωτος του θρόνου του «δι' απείθειαν προς τον κοσμικόν άρχοντα».

Διέμεινε ως έκπτωτος Μητροπολίτης στην Κοζάνη επί δεκαεπτά έτη. Σε αυτό το διάστημα, με τη βοήθεια των συνεργατών του, ίδρυσε κατασκηνώσεις στον Πτελεό Μαγνησίας, για να δώσει την ευκαιρία σε πάμπολλους νέους να ακούσουν το μήνυμα του Ευαγγελίου και να αποκτήσουν λειτουργικά βιώματα.

Το 1991 δικαιώθηκε η προσφυγή του στο Συμβούλιο της Επικρατείας και τοποθετήθηκε από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Ιερά Μητρόπολη Πολυανής και Κιλκισίου, την οποία διαποίμανε μέχρι σήμερα. Καρπός της διακονίας του υπήρξε η κάλυψη των κενών εφημεριακών θέσεων, η ανέγερση νέων Ιερών Ναών, η δημιουργία δύο Ιδρυμάτων για τη στήριξη των Πολυτέκνων και των Αναξιοπαθούντων, το Διορθόδοξο Εκκλησιαστικό Γυμνάσιο - Λύκειο "Κύριλλος-Μεθόδιος", με παράλληλη οργανωμένη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας για ξένους σπουδαστές, το Πολυάνειο Ωδείο στο Κιλκίς και το αντίστοιχο Μουσικό Εργαστήρι στην κωμόπολη του Αγίου Αθανασίου, η επαναδραστηριοποίηση του τοπικού ΕΕΣ, οι ενέργειες για την αναπαλαίωση του Επισκοπείου στο Κιλκίς.

Το γραπτό ομιλητικό του έργο έχει μέχρι σήμερα δημοσιευθεί σε τέσσερα Κυριακοδρόμια με τίτλο "Διακονία Λόγου", (1995), "Σταυροαναστάσιμα Μηνύματα" (1997), "Προς οικοδομήν της χρείας" (2000), "Πώς θα πιστέψουν, αν δεν ακούσουν;" (2004).


ΠΗΓΗ: http://www.romfea.gr/index.php

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Σεβασμιώτατος στο Άγιον Όρος

Το Άγιον Όρος και την Ιερά Μονή Ξηροποτάμου επισκέφθηκε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Κοσμάς, το διήμερο 26 και 27 Σεπτεμβρίου για να προεξάρχει της Ιεράς Πανηγύρεως για την εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Στην Ιερά Μονή φυλάσσεται το μεγαλύτερο τεμάχιου του Τιμίου Ξύλου.

Ο Σεβασμιώτατος έφθασε το πρωί του Σαββάτου με τη συνοδεία του στην Ιερά Μονή, όπου πραγματοποιήθηκε η επίσημη υποδοχή και τελέσθηκε δοξολογία στο καθολικό, κατά την καθιερωμένη αγιορείτικη τάξη. Η ιερά αγρυπνία της πανηγύρεως ξεκίνησε το βράδυ και ολοκληρώθηκε το πρωί της επομένης με την
θεία Λειτουργία και την Τράπεζα κατά την οποία ο Σεβασμιώτατος μίλησε στους Πατέρες και τους προσκυνητές που βρέθηκαν στην Ιερά Μονή.

Ο Όσιος Χαρίτων ο Ομολογητής, 28 Σεπτεμβρίου

Κατείχε μεγάλη κοινωνική θέση στο Ικόνιο, αλλά και μεγάλες χριστιανικές αρετές. Όταν, λοιπόν, ο αυτοκράτωρ Αυρηλιανός (270-275) εξέδωσε διάταγμα κατά των χριστιανών, ο έπαρχος Ικονίου συνέλαβε το Χαρίτωνα από τους πρώτους. Τα βασανιστήρια που υπέστη ήταν σκληρά. Όμως ο Χαρίτων έμεινε αμετακίνητος στην πίστη του. Στο διάστημα δε που βρισκόταν στη φυλακή, ο Αυρηλιανός δολοφονήθηκε. Ο Διάδοχός του, Πρόβος σταμάτησε το διωγμό κατά της Εκκλησίας και ο Χαρίτων απελευθερώθηκε. Αποφάσισε, τότε, να πάει προσκυνητής στα Ιεροσόλυμα. Αλλά στο δρόμο συνελήφθη από ληστές, που τον οδήγησαν στο κρησφύγετο τους. Όταν έφθασαν στη σπηλιά τους, έφαγαν και ήπιαν. Αλλά το κρασί ήταν δηλητηριασμένο και πέθαναν όλοι. Τότε, η σπηλιά εκείνη των ληστών μετατράπηκε από τον όσιο σε εκκλησία του Θεού. Η φήμη του Χαρίτωνα έφερε κοντά του πολλούς μαθητές. Τους κυβερνούσε με στοργή και τους προήγαγε σε υψηλές βαθμίδες αρετής. Ποθώντας, όμως, περισσότερη ησυχία, όρισε διάδοχό του στο μοναστήρι και αναχώρησε στην έρημο, όπου ασκήτεψε μέσα σε διάφορα σπήλαια. Όταν πλησίασε το τέλος του, επέστρεψε στο αρχικό του μοναστήρι, κοντά στους αγαπημένους του μαθητές, τους οποίους είχε οδηγήσει "επί ζωής πηγάς υδάτων". Δηλαδή τους είχε οδηγήσει σε πηγές νερών, που είναι γεμάτα ζωή. Εκεί, λοιπόν, παρέδωσε ήσυχα και ειρηνικά την ψυχή του στο Θεό.

Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Χαρίτων του Πνεύματος, καταυγασθείς ταις αυγαίς, φωστήρ εχρημάτισας, της εναρέτου ζωής, Χαρίτων μακάριε, συ γαρ ομολογία, αληθείας εμπρέψας, έλαμψας
εν ερήμω, εγκράτειας τοις πόνοις. Διό των ευφημούντων σε, Πάτερ μνημόνευε.

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Άγιος Καλλίστρατος και οι μαζί μ' αυτόν 49 Μάρτυρες, 27 Σεπτεμβρίου

Καταγόταν από την Καρχηδόνα. Οι γονείς του, καθώς και οι πρόγονοί του, ήταν ευσεβέστατοι χριστιανοί. Όταν μεγάλωσε ο Καλλίστρατος, κατατάχθηκε στο στρατό σαν νεοσύλλεκτος. Η "ομίχλη" της σαρκολατρείας που επικρατούσε στο στράτευμα δεν επηρέασε καθόλου τον Καλλίστρατο. Αντίθετα μάλιστα, καλλιέργησε ακόμα περισσότερο τις ευσεβείς συνήθειες του. Μια απ' αυτές ήταν να προσεύχεται κατά τη νύκτα. Αυτό όταν το είδαν οι συνάδελφοι του, τον κατήγγειλαν στο στρατηγό Περσεντίνο (287 μ.Χ.). Αυτός αμέσως τον κάλεσε, και όταν άκουσε και από τον ίδιο ότι είναι χριστιανός, διέταξε και τον βασάνισαν, σκληρά. Κατόπιν, αφού τον έδεσαν μέσα σ' ένα σάκο, τον έριξαν στη θάλασσα. Αλλά με θαύμα ο σάκος σχίστηκε, και δύο δελφίνια έφεραν σώο και άβλαβη τον Καλλίστρατο, στη στεριά. Τότε, 49 στρατιώτες που είδαν το γεγονός πίστεψαν στο Χριστό, και αφού έτρεξαν στον Καλλίστρατο, του είπαν: "Πράγματι, είδαμε ότι υπάρχει στ' αλήθεια και είναι μεγάλος ο Θεός σου, ο όποιος και από το βυθό της θάλασσας υπερφυσικά σε έβγαλε. Θα μπορούσε, άραγε, να δεχθεί και εμάς τους ειδωλολάτρες;" Ο Καλλίστρατος τους απάντησε: "Ο δικός μου Κύριος Ιησούς Χριστός, εκείνους που έρχονται κοντά του δεν τους διώχνει. Διότι Εκείνου ο λόγος είναι: "Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς". Τότε ο Καλλίστρατος κατήχησε όλους αυτούς τους στρατιώτες μέσα στη φυλακή. Ο δε Περσεντίνος, ερχόμενος σε αδιέξοδο από την πίστη τους, όλους τους αποκεφάλισε.

Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Την ωραιότητα.

Τω θείω Πνεύματι, περιφραξάμενος, Μάρτυς Καλλίστρατε, λαμπρώς ηρίστευσας, καταβολών
τον δυσμενή, σοφία των σων αγώνων όθεν και προσήγαγες, τω Χριστώ ως θυμίαμα, δήμον παναοίδιμον, Αθλητών πιστευσάντων σοι, μεθ' ων υπέρ ημών εκδυσώπει, των ευφημούντων σε εν ύμνοις.

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.

Ώσπερ άστρον μέγιστον, έλαμψας κόσμω, τας ακτίνας άπασι, των σων αγώνων εφαπλών, και των θαυμάτων τοις κράζουσι, Χαίροις Μαρτύρων, το κλέος Καλλίστρατε.

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και Ευαγγελιστής, 26 Σεπτεμβρίου

Ο Άγιος Ιωάννης ήταν γιος της Σαλώμης της μυροφόρου και του Ζεβεδαίου, ο οποίος ήταν ψαράς. Ο αδελφός του, Ιάκωβος, είναι επίσης ένας από τους δώδεκα Αποστόλους. Είναι ο συγγραφέας του τετάρτου Ευαγγελίου, το οποίο και φέρει το όνομά του, τριών Καθολικών επιστολών (Α’, Β’, Γ’ Ιωάννου) καθώς και του βιβλίου της Αποκαλύψεως. Ονομάστηκε από την Εκκλησία "Θεολόγος" λόγω των υψηλών θεολογικών μηνυμάτων των έργων του και ιδιαίτερα για την διεξοδική και σε βάθος ανάπτυξη της Σάρκωσης του Θεού Λόγου. Οι υψηλές μάλιστα θεολογικές πτήσεις των έργων του, τον ταύτισαν με τον αετό, ένα από τα τέσσερα συμβολικά ζωντανά πλάσματα, που ο προφήτης Ιεζεκιήλ είδε σε όραμα (Ιεζ. 1:10) και η Εκκλησία ερμήνευσε ως προτύπωση των τεσσάρων Ευαγγελιστών (άνθρωπος – Ματθαίος, Μόσχος – Λουκάς, Λιοντάρι – Μάρκος και Αετός – Ιωάννης).

Στην αφήγηση του Ευαγγελίου αναφέρεται αρκετές φορές στον εαυτό του ως "ο μαθητής που αγαπούσε ο Ιησούς" παρά με το όνομά του. Ήταν ο νεότερος των δώδεκα Αποστόλων και μάλιστα στο στενότερο κύκλο των μαθητών του Ιησού. Η ζωή και η παρουσία του ως μαθητή του Ιησού μαρτυρείται και στα τέσσερα ευαγγέλια.

Με τον Πέτρο και τον Ιάκωβο, ήταν παρών στην ανάσταση της κόρης του Ιαείρου και στη Μεταμόρφωση του Ιησού στο όρος Θαβώρ, καθώς και στην Γεθσημανή, όπου προσευχήθηκε πριν από το πάθος Του. Ο Απόστολος Ιωάννης στην πρόρρηση του πάθους του Ιησού στον Μυστικό Δείπνο θα πέσει στο στήθος του δασκάλου του. Ήταν ο μοναδικός μεταξύ των μαθητών, που δε δίστασε να παραμείνει κοντά στον αγαπημένο του Διδάσκαλο στο Γολγοθά, όπου ο Κύριος, πεθαίνοντας στο Σταυρό του εμπιστεύθηκε τη Μητέρα Του, την Υπεραγία Θεοτόκο. Μερίμνησε για τη Θεοτόκο έως την Κοίμησή της. Κατόπιν πήγε με το μαθητή του, Πρόχορο, να κηρύξει το ευαγγέλιο στη Μικρά Ασία. Σύμφωνα με τον Τερτυλλιανό, κατά την περίοδο που αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Δομετιανός, στάλθηκε να μαρτυρήσει στη Ρώμη, αλλά σε όποιο μαρτύριο και αν προέβησαν (δηλητήριο ή καυτό λάδι) δεν είχε επάνω του κανένα αποτέλεσμα. Έτσι ο Δομετιανός τον εξόρισε στην Πάτμο (95 μ.Χ.), όπου δέχτηκε την Αποκάλυψη την οποία και κατέγραψε. Μετά το θάνατο του Δομετιανού, ο νέος αυτοκράτορας Νέρβας απελευθέρωσε τον άγιο Ιωάννη, ο οποίος επέστρεψε στην Έφεσο, όπου και κοιμήθηκε ειρηνικά, έχοντας υπερβεί τα εκατό χρόνια ζωής.

Ακολουθώντας την Παράδοση, ένα θαύμα επιτελέσθηκε, όταν ο άγιος Ιωάννης κοιμήθηκε: Όταν ο άγιος Ιωάννης, υπερεκατονταετής πλέον, διαισθάνθηκε το τέλος, εξήλθε από την Έφεσο μαζί με τους επτά μαθητές του για να προσευχηθεί και εκεί όρισε να ανοίξουν ένα λάκκο σε σχήμα σταυρού, όπου και κατακλίθηκε. Αργότερα, όταν ο τάφος του ανοίχτηκε, το σώμα του δεν ήταν πλέον εκεί, είχε μεταστεί.

Η Μνήμη του τιμάται από την Εκκλησία στις 8 Μαΐου, στη σύναξη των 12 Αποστόλων, την 30η Ιουνίου και η μετάσταση του στις 26 Σεπτεμβρίου.

Απολυτίκιο. Ήχος β’.

Απόστολε Χριστώ τω Θεώ αγαπημένε, επιτάχυναν ρύσαι λαόν αναπολόγητον δέχεται σε προσπίπτοντα, ο επιπεσόντα τω στήθει καταδεξάμενος, ον ικέτευε Θεολόγε, και επίμονον νέφος εθνών διασκεδάσαι, αιτούμενος ημίν ειρήνην και το μέγα έλεος.

Κοντάκιον. Ήχος β’.

Τα μεγαλεία σου Παρθένε, τις διηγήσεται; βρύεις γάρ θαύματα, και πηγάζεις ιάματα, και πρεσβεύεις υπέρ των ψυχών ημών, ως θεολόγος και φίλος Χριστού.

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

"Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα"



Ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο αποκληθείς «Νικηταράς ο Τουρκοφάγος», ήρωας από τους λίγους της Επαναστάσεως του 1821, πέθανε στη «ψάθα», ως γνωστόν, επαιτών στα σοκάκια του Πειραιώς. Η αρμόδια Αρχή, μάλιστα, η οποία χορηγούσε τα πόστα στους επαίτες (ήταν τόσοι πολλοί που ζητιάνευαν μόνο μια ημέρα της εβδομάδας) είχε ορίσει για τον ήρωα-επαίτη μια θέση κοντά στο...σημείο όπου βρίσκεται σήμερα η Εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε να επαιτεί κάθε Παρασκευή.

Ήταν δε τόση η ένδειά του, σχεδόν τυφλού, πλέον στρατηγού (η πατρίς δεν του είχε χορηγήσει σύνταξη), ώστε δεν είχε χρήματα ούτε για να αγοράσει ψωμί για την άρρωστη γυναίκα του. Η περιπέτεια του ήρωα έφτασε στα αφτιά πρέσβη Μεγάλης Δυνάμεως, ο οποίος ενημέρωσε σχετικά την κυβέρνησή του. Έτσι κάποια στιγμή, απεσταλμένος της πρεσβείας, βρέθηκε στο «πόστο» όπου επαιτούσε ο οπλαρχηγός. Μόλις ο Νικηταράς αντελήφθη τον ξένο, μάζεψε αμέσως το απλωμένο του χέρι.

«Τι κάνετε στρατηγέ;» ρώτησε ο απεσταλμένος. «Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα», απάντησε περήφανα ο ήρωας. «Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στο δρόμο;» επέμεινε ο ξένος. «Η πατρίδα μού έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πώς περνάει ο κόσμος», αντέτεινε ο περήφανος Νικηταράς.

*Απόσπασμα απο δημοσίευση της Σημερινής

ΠΗΓΗ: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/03/o_12.html

Νικήτας Σταματελόπουλος (1781-1849), 160 χρόνια από το θάνατό του

Ο Νικηταράς – Νικήτας Σταματελόπουλος, γεννήθηκε το 1781 στο χωριό Μεγάλη Αναστασίτσα και όχι στο Τουρκολέκα απ’ όπου η καταγωγή του. Ο πατέρας του Σταματέλλος Τουρκολέκας ήταν αρματωλός στο Λιοντάρι. Είχε παντρευτεί τη κόρη του προεστού στο Άκοβο Αναστασίου Καρούτσου, η οποία ήταν αδελφή της γυναίκας του Θόδωρου Κολοκοτρώνη. Ήταν λοιπόν ανεψιός του Γέρου του Μοριά.

Στα 1800 κατέφυγε στα Επτάνησα κυνηγημένος από τους Τούρκους. Θέλησε να πάει να πολεμήσει με τους Ρώσους εναντίον του Ναπολέοντα, δεν τον άφησε όμως ο Κολοκοτρώνης. Έφτασε όμως στη Νάπολη αλλά δεν έλαβε μέρος στις μάχες διότι εν τω μεταξύ ο Ναπολέων κατανίκησε τους εχθρούς του στο Αούστερλιτς.

Παντρεύτηκε όταν γύρισε πίσω στη πατρίδα τη κόρη του κλεφτοκαπετάνιου Ζαχαριά, Αγγελίνα, μετά της οποίας απέκτησε τρία παιδιά.

Ο Νικηταράς δεν ήταν μόνο ο απαράμιλλος και περίφημος ήρωας της Επανάστασης του 1821, ο ανιδιοτελής πατριώτης, ο τρόμος και ο φόβος των Τούρκων, ο ταχύτατος και ο απανταχού παρών καθ’ όλη τη Επαναστατημένη Ελλάδα όπου τον ζητούσε η πολεμική ανάγκη. Επί πλέον ήταν ο στρατηγικός δεξιοτέχνης, δημιουργός των απρόοπτων συμβάντων και τεχνασμάτων. Ήταν ο εν παντί επιτελικός νούς και βοηθός του Κολοκοτρώνη. Ήταν βαθύ το αίσθημα ευγνωμοσύνης προς τον θείο του ο οποίος είχε επιμεληθεί της αγωγής του.

Τα τρομερά όπλα του ήσαν: Η καταπληκτική ταχύτητα του, ο πανικός, η ορμητική επίθεση, το τρομερό σπαθί του, η στρατηγική και πολιτική προνοητικότητα, μέγα προσόν. Η φήμη των όπλων αυτών μεταξύ των Τούρκων ήταν τόσο φοβερή, ώστε οι Τούρκοι με το άκουσμα ή την ιδέα τους ότι έρχεται ο Νικηταράς, ετρέποντο σε άτακτη φυγή. Στο ξίφος του μάλιστα ορκίζονταν: "Να με φάει το σπαθί του Νικηταρά αν λέω ψέματα". Η τότε κυβέρνηση με έγγραφό της τον απεκάλεσε "Αχιλλέα των νέων Ελλήνων". Δεν είχε όμως υμνητή τον Όμηρο αλλά τον Τσοπανάκο, τον λαϊκό στιχουργό του αγώνα. Ο Κολοκοτρώνης, θαυμάζοντας τον για τον πρωτοφανή ηρωισμό του και για τις μεγαλειώδεις αρετές του, τον έλεγε Αρχάγγελο Μιχαήλ και Άγιο Γεώργιο.

Εδώ στη πέτρ’ ασάλευτος
ο στρατηγός Νικήτας
ο Τουρκοφάγος αθλητής
του γένους νέος ακρίτας.
Πάντ’ ανθισμένη ας την κρατά
την δάφνην των Ελλήνων
και στων πολέμων την ιερήν φωτιά
και στων κινδύνων.

Με την έκρηξη της Επανάστασης, στην πρώτη μάχη που δόθηκε στο Βαλτέτσι της Αρκαδίας στις 12 - 13 Μαϊου 1821 (είχε προηγηθεί μια συμπλοκή στο Λεβίδι τον Απρίλη), ο Νικηταράς που κρατούσε με 200 άντρες τα Δολιανά, κατάφερε να αποκρούσει 6.000 Τούρκους που επιτίθεντο με πυροβολικό. Επειδή έπεσαν πολλοί Τούρκοι από το χέρι του σ' εκείνη τη μάχη, οι άντρες του τον ονόμασαν Τουρκοφάγο. Διακρίθηκε και στις μάχες που ακολούθησαν, όπου συνεργάστηκε με τον θείο του, κυρίως δε στην πολιορκία και την άλωση της Τρίπολης.

Μετά τη μάχη της Κλεισούρας στο Αγιονόρι στις 28 Ιουλίου 1822, δυό μέρες μετά τα Δερβενάκια, όλοι οι καπεταναίοι και γυναικόπαιδα από τα γύρω χωριά, έπεσαν με βουλιμία στη διανομή και αρπαγή λαφύρων. Μόνο ένας δεν άπλωσε το χέρι του, δεν καταδέχτηκε να πάρει τίποτα από τα πλούσια λάφυρα, ο Νικηταράς, ο πρωτεργάτης της νίκης. Με φτάνει είπε, η Ελευθερία της Πατρίδας. Οι στρατιώτες του με κόπο κατάφεραν να πάρει σαν ενθύμιο ένα σπαθί και ένα άλογο. Αλλά και αυτά δεν τα κράτησε για τον εαυτό του. Το σπαθί το δώρησε αργότερα στον έρανο που έκανε η Πελοποννησιακή Γερουσία, το δε άλογο που ήταν μάλιστα και κολοβό, το χάρισε στον Τσοπανάκο για να μπορεί ν’ ακολουθεί έφιππος τα παλικάρια στις μάχες. Ο φτωχός Τσοπανάκος ευχαρίστησε τον Νικηταρά με το ακόλουθο σατιρικό τετράστιχο:

Το δώρο σου Νικηταρά
Είν’ άλογο χωρίς ουρά
ή μου στέλνεις το κριθάρι
ή σου στέλνω το τομάρι.

Μετά την απελευθέρωση διορίστηκε σαν υπασπιστής του Καποδίστρια. Επί Όθωνα συκοφαντηθείς κλείστηκε στις φυλακές της Αίγινας το 1839. Μετά όμως, δια της προσωπικής απειλητικής επέμβασης του Μακρυγιάννη, αποφυλακίστηκε. Ήταν όμως τυφλός, έρημος και λησμονημένος. Εξ αιτίας των πολλών και ανεκδιήγητων πολεμικών κακουχιών, των συνεχών ψυχικών συγκρούσεων με τις ανθρώπινες μικρότητες, πέθανε την 25ην Σεπτεμβρίου 1849 σε ηλικία 68 ετών, ο ήρωας Νικηταράς. Η Πατρίδα τον θρήνησε και η Ελληνική Ιστορία τον κατέγραψε στους αθάνατους. Τον επικήδειο εκφώνησε ο Νεόφυτος Βάμβας, τον δε επιτάφιο ο Παναγιώτης Σούτσος. Τον έθαψαν στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, δίπλα στο Γέρο του Μοριά.

Α.Κ.Β

ΠΗΓΗ:http://www.arcadians.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=211&catid=89

Η Οσία Ευφροσύνη, 25 Σεπτεμβρίου

Ήταν μοναχοκόρη και πολύ πλούσια. Ό πατέρας της Παφνούτιος ήταν ο πλουσιότερος της Αλεξάνδρειας και μαζί με τη σύζυγο του διακρίνονταν για τη θερμή πίστη τους στο Θεό. Δώδεκα χρονών η Ευφροσύνη έμεινε ορφανή από μητέρα, και ο πατέρας της αφοσιώθηκε ακόμα πιο φιλόστοργα στην επιμέλεια της κόρης του. Όταν η Ευφροσύνη έφθασε στο 18ο έτος της ηλικίας της, ο πατέρας της θέλησε να την παντρέψει με ένα νέο υψηλής κοινωνικής τάξης. Όμως την ψυχή της Ευφροσύνης είχε καταλάβει ο θείος έρωτας. Ο γάμος και οι κοσμικότητες θα της ήταν εμπόδιο να αφιερωθεί συστηματικά στην ελεημοσύνη και στην υπηρεσία του πλησίον. Γι’ αυτό κάποια μέρα, αφού διαμοίρασε τα υπάρχοντά της στους φτωχούς, έφυγε κρυφά από το σπίτι, και μετά από πολλές περιπέτειες, κατέληξε μεταμφιεσμένη ανδρικά σε κοινόβιο ανδρικό μοναστήρι. Εκεί πήρε το όνομα Σμάραγδος και όλοι οι μοναχοί θαύμαζαν τον πνευματικό της αγώνα και τη διακονία που πρόθυμα πρόσφερε σε όλους. Έζησε στο μοναστήρι 38 χρόνια. Στο τέλος της ζωής της συναντήθηκε και με τον πατέρα της, όταν και αυτός έγινε μοναχός στο ίδιο μοναστήρι. Έτσι, με τη ζωή της η Ευφροσύνη μας υπενθυμίζει τα λόγια της Αγίας Γραφής, που λένε: "αρνησάμενοι τας κοσμικάς επιθυμίας σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς ζήσωμεν εν τω νυν αιώνι". Δηλαδή, αφού αρνηθούμε τις επιθυμίες του ματαίου και αμαρτωλού αυτού κόσμου, να ζήσουμε στον παρόντα αιώνα με εγκράτεια στη ζωή μας, με δικαιοσύνη προς τους συνανθρώπους μας και με ευσέβεια προς το Θεό.

Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Ως παρθένος φρονίμη και αδιάφθορος, κατηγγυήθης οσίως τω Ζωοδότη Χριστώ, και προσκαίρων την χλιδήν εμφρόνως έλιπες, όθεν εν μέσω των ανδρών, ως αμόλυντος αμνάς, εξέλαμψας Ευφροσύνη, και του Βελίαρ τα κέντρα, τη πολιτεία σου απήμβλυνας.

Κοντάκιον. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.

Της άνω ζωής, τυχείν επιποθήσασα, την κάτω τρυφήν, σπουδαίως καταλέλοιπας, και σαυτήν ανέμιξας, αναμέσον ανδρών παναοίδιμε, διά Χριστόν γαρ τον νυμφίον σου, μνηστήρος προσκαίρου κατεφρόνησας.

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Η αγάπη προς τον πλησίον

Εκ της αγάπης προς τον αδελφόν έρχεται η χάρις, και διά της αγάπης προς τον αδελφόν φυλάττεται.
Εάν όμως δεν αγαπώμεν τον αδελφόν, τότε και η αγάπη του Θεού δεν έρχεται εις την ψυχήν, ένεκα της κατακρίσεως ή του μίσους προς τον αδελφόν

Άγιος Σιλουανός Αθωνίτης

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Άγιος Σιλουανός 1, 23 Σεπτεμβρίου Έγινε γνωστός πριν ακόμα αγιοποιηθεί από την Ορθόδοξη Εκκλησία με το βιογραφικό έργο "Ο γέροντας Σιλουανός του Άθω", που το συνέγραψε με ωραίο τρόπο ο Ηγούμενος της Μονής Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ της Αγγλίας Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος, που έζησε κοντά στον Άγιο για πολύ καιρό στον Άθωνα. Σύμφωνα λοιπόν με τον Σωφρόνιο, ο Άγιος Σιλουανός ασκήθηκε στο Άγιον Όρος για 46 ολόκληρα χρόνια και συγκεκριμένα στη Μονή του Αγίου Παντελεήμονα.

Γεννήθηκε το 1866 στο χωριό Σόβοκ της επαρχίας Λεμπεντιάσκ της Ρωσίας και το κοσμικό του όνομα ήταν Συμεών Ιβάνοβιτς Αντόνωφ. Στη Ρωσία έκανε το επάγγελμα του ξυλουργού. Στο Άγιο Όρος ήλθε το 1892 και αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στην άσκηση και την προσευχή. Το 1911 έγινε μεγαλόσχημος και στολίστηκε με πολλές άγιες αρετές και γέμισε όλος από θείο φως. Το 1905 βγήκε για λίγο από το Άγιον Όρος και επισκέφθηκε τα μοναστήρια της πατρίδας του. Απεβίωσε στις 24 Σεπτεμβρίου του 1938 και η Ορθόδοξη Εκκλησία πρόσφατα τον αγιοποίησε.

Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Κανόνα πίστεως.

Χριστόν διδάσκαλον εν οδώ ταπεινώσεως προσευξάμενος έλαβες, μαρτυρούντος του Πνεύματος, εν ση καρδία την λύτρωσιν, δια τούτο ασκήσεως ανεδείχθης συ οδηγός, ως φωτός θείου έμπλεως. Όσιε πάτερ Σιλουανέ, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ σωθήναι τας ψυχάς ημών.

ΠΗΓΗ: http://www.synaxaristis.googlepages.com/24σεπτεμβριου

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Άγιος Ιωάννης ο εν Βραχωρίω μαρτυρήσας


Πανηγυρίζει η πόλη του Αγρινίου σήμερα και αύριο την εορτή
του Αγίου Ιωάννου του εν Βραχωρίω μαρτυρήσαντος.

Στο ιερό παρεκκλήσιο που έχει ανεγερθεί στον τόπο του μαρτυρίου του
– πλησίον του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου –
θα τελεσθούν οι εξής ιερές ακολουθίες:

- Σήμερα στις 18:00 μ.μ. ο μέγας πανηγυρικός Εσπερινός
μετ’ αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος.

- Αύριο το πρωί θα τελεσθεί ο Όρθρος και η πανηγυρική θεία Λειτουργία.


Ο Άγιος Ιωάννης ο εν Βραχωρίω μαρτυρήσας


Ο Άγιος Ιωάννης ο εκ Κονίτσης και εν Βραχωρίω μαρτυρήσας (ο εξ Οθωμανών) γεννήθηκε στην Κόνιτσα της Ηπείρου, το έτος 1785 από μουσουλμάνους γονείς. Ο πατέρας του ήταν ξακουστός Δερβίσης (ιερέας των Μουσουλμάνων) στην περιοχή. Το αρχικό του όνομα ήταν Χασάν. Σε ηλικία 20 ετών ο πατέρας του, τον έστειλε στα Ιωάννινα για να ενταχθεί στο τάγμα των Δερβίσηδων. Όταν έγινε και αυτός Δερβίσης στάλθηκε στο Βραχώρι της Αιτωλίας (σημερινό Αγρίνιο).

Στο Βραχώρι άρχισε να έρχεται σε επαφή με το χριστιανισμό και σιγά – σιγά να αποκαλύπτει τα χριστιανικά του αισθήματα. Πέταξε τα ενδύματα του μουσουλμάνου και φόρεσε τα ενδύματα του χριστιανού. Μετέβη στην Ιθάκη, όπου βαπτίστηκε χριστιανός και έλαβε το όνομα Ιωάννης. Κατόπιν αναχωρώντας από την Ιθάκη, δεν επιστρέφει στο Βραχώρι – γιατί κινδύνευε η ζωή του – αλλά εγκαθίσταται στο χωριό Μαχαλάς (σημερινές Φυτείες), όπου νυμφεύεται μια χριστιανή νέα και εργάζεται ως αγροφύλακας, ζώντας μια ήρεμη, χριστιανική ζωή.

Εν τω μεταξύ ο πατέρας του πληροφορείται για τη νέα του ζωή και στέλνει αντιπροσώπους να τον πείσουν να αλλαξοπιστήσει. Ο Ιωάννης αρνείται και τους διώχνει. Στη συνέχεια συλλαμβάνεται από τους Τούρκους και οδηγείται στον Μουσελίμη της περιοχής, όπου ομολογεί την πίστη του στον Χριστό. Μετά από αρκετά βασανιστήρια οι Τούρκοι τον αποκεφάλισαν δίπλα στον πλάτανο που σώζεται μέχρι σήμερα στο προαύλιο του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Αγρινίου. Ήταν 23 Σεπτεμβρίου του έτους 1814. Δίπλα από τον πλάτανο αυτό οι Αγρινιώτες ανέγειραν ένα μικρό παρεκκλήσιο προς τιμήν του Αγίου, όπου κάθε χρόνο με ιδιαίτερη ευλάβεια τιμάται η μνήμη του στις 23 Σεπτεμβρίου.


Απολυτίκιον - Ήχος α’

«Της Κονίτσης τον γόνον, Βραχωρίου το καύχημα, και Χριστού οπλίτην τον νέον Ιωάννην τιμήσωμεν· εκ ρίζης γαρ δυσσώδους προελθών, ενήθλησε λαμπρώς υπέρ Χριστού, και κινδύνων εξαιτείται απαλλαγήν τοις προς αυτόν κραυγάζουσι· δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω χορηγούντι δια σου, ημίν παθών εκλύτρωσιν»

Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Φωκάς, 22 Σεπτεμβρίου

Πατρίδα του ήταν η Σινώπη του Ευξείνου Πόντου. Οι γονείς του Πάμφυλος και Μαρία μεταλαμπάδευσαν στο Φωκά, από την παιδική του ηλικία, τη φλόγα της αγνής πίστης τους και τη θερμή ευσέβεια τους. Ο Φωκάς από μικρό παιδί εντρυφούσε στην ανάγνωση των Γραφών, και εκείνο που ιδιαίτερα τον διέκρινε ήταν η θερμή και ειλικρινής αγάπη που είχε προς το Θεό, αλλά και προς τους συνανθρώπους του. Διότι οδηγό στην αγάπη του αυτή είχε πάντα τα θεόπνευστα λόγια της Αγίας Γραφής: "Ο αγαπών τον αδελφόν αυτού εν τω φωτί μένει,... ο δε μισών τον αδελφόν αυτού εν τη σκοτία εστί". Εκείνος, δηλαδή, που αγαπά τον αδελφόν του, μένει μέσα στο πνευματικό και ηθικό φως. Ενώ αντίθετα, εκείνος που μισεί τον αδελφό του, μένει μέσα στο πνευματικό και ηθικό σκοτάδι. Ο Φωκάς, λοιπόν, με την αγάπη που τον διέκρινε, έγινε επίσκοπος Σινώπης και κήρυττε άφοβα το Ευαγγέλιο. Με τα θαύματα δε, που τον αξίωσε ο Θεός να πράττει, κατόρθωσε να φέρει πολλούς ειδωλολάτρες στην αληθινή πίστη. Τελικά μαρτύρησε επί Τραϊανού, αφού τον έριξαν μέσα σε καυτό λουτρό.

Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Εκ βρέφους του Πνεύματος, οφθείς δοχείον λαμπρόν, θαυμάτων επλούτησας, την παρ' αυτού δωρεάν, Φωκά Ιερώτατε, όθεν ιερουργήσας, τω Σωτηρι οσίως, έπιες εν αθλήσει, το ποτήριον τούτου, ω πρέσβευε δεόμεθα, υπέρ των ψυχών ημών.

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

Ιερά Αγρυπνία


Την Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

στον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονος Μεσολογγίου

θα τελεσθεί Ιερά Αγρυπνία με την ευκαιρία της εορτής

του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου

και της Παναγίας της Μυρτιδιωτίσσης.

Ώρα έναρξης: 20:00 μ.μ.

Ο Προφήτης Ιωνάς, 21 Σεπτεμβρίου

Έζησε επί των Βασιλέων Αμασίου και Ιεροβοάμ. Ήταν γιος του Αμαθί και είχε πατρίδα την Γεχθοφέρ, της φυλής Ζαβουλών. Ο Ιωνάς ήταν αυτός, που με θεία νεύση ενθάρρυνε τον Ιεροβοάμ σε πόλεμο κατά του άρχοντα της Συρίας, που κατέληξε σε νίκη του Ισραήλ και αποκατάσταση των συνόρων του. Ο Ιωνάς φέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, πέμπτος μεταξύ των μικρών λεγόμενων προφητών. Βρίσκουμε δε γι' αυτόν στο ομώνυμο βιβλίο, που κυρίως τον έκανε γνωστό λόγω της ιερής δραματικότητός του.

Ο Κύριος τον είχε διατάξει να πάει στη Νινευή, έδρα πλάνης μάταιων καλλωπισμών και οργίων, για να κηρύξει σ' αυτή και να προφητέψει την καταστροφή της. Ο Ιωνάς όμως, αποφάσισε να λησμονήσει τη διαταγή του Θεού, και έκρινε καλό να πάει σε μια άλλη πόλη στους Θαρσείς. Ξεκίνησε λοιπόν το ταξίδι του με πλοίο, αλλά στ' ανοιχτά έπιασε μεγάλη τρικυμία. Τότε έριξαν κλήρο, για να δουν ποιος είναι υπεύθυνος του κάκου που τους βρήκε. Και ο κλήρος έπεσε στον Ιωνά, που είχε παρακούσει τη διαταγή του Θεού. Τότε τον έριξαν στη θάλασσα και η τρικυμία σταμάτησε. Αλλά και τον Ιωνά, τον κατάπιε ένα μεγάλο κήτος χωρίς να τον φάει και μετά τρεις μέρες και νύκτες τον έβγαλε στην ξηρά σώο και αβλαβή. Τότε ο Ιωνάς πήγε στη Νινευή, προφήτεψε ότι του είπε ο Θεός και οι Νινευίτες μετάνιωσαν, νήστεψαν 40 μέρες και έτσι η πόλη τους σώθηκε απ' την καταστροφή. Διότι η μετάνοια φέρει την αγαθότητα του Θεού, πάνω από τη δικαιοσύνη Του.

Ο Ιωνάς πέθανε στη γη Σαραάρ, κοντά στη βελανιδιά της Δεβόρας και τάφηκε μέσα σε σπηλιά. Βέβαια άλλα γεγονότα της ζωής του μαθαίνουμε στην Π.Δ.

Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Σάλπιγξ εύηχος, θείων κριμάτων, κόσμω πέφηνας, αναφωνούσα, Ιωνά τοις Νινευίταις μετάνοιαν και συσχεθείς εν τω κήτει προέγραψας, την του Σωτήρος τριήμερον έγερσιν όθεν πρέσβευε, δοθήναι τοις σε γεραίρουσι, πταισμάτων ιλασμόν και μέγα έλεος.

ΠΗΓΗ: http://www.synaxaristis.googlepages.com/21σεπτεμβριου

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Β’ Ιερατική Ημερίδα


Στις κατασκηνωτικές εγκαταστάσεις της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας στη Ρίζα Αντιρρίου, θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 1 Οκτωβρίου, η Β’ Ιερατική Ημερίδα με θέμα: «Η πνευματική πανοπλία του ιερέως».

Στην Ημερίδα θα συμμετάσχουν όλοι οι κληρικοί της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας.

Ο Σεβ. Ποιμενάρχης μας κ. Κοσμάς στην πρόσκληση που απέστειλε προς τους κληρικούς σημειώνει μεταξύ άλλων τα εξής:

«Αγαπητοί πατέρες,
Επέρασε ήδη η εποχή του θέρους και ζούμε στην εποχή του φθινοπώρου. Οι αδελφοί μας, οι κάτοικοι των ενοριών μας, αφού αξιοποίησαν τις άδειές τους επανήλθαν στις εργασίες τους, στα καθήκοντά τους, στις υποχρεώσεις τους.

Τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα φροντιστήρια άνοιξαν και πάλι, και οι νέοι και οι νέες προσήλθαν στις αίθουσες με καινούργιους πόθους και οραματισμούς για την προοδό τους.

Η κάθε ενορία πήρε και πάλι τον κανονικό της ρυθμό και περιμένει την δική μας πνευματική σπορά, καθοδήγησι, την ποιμαντική μας φροντίδα.

Η ενορία μας, αγαπητοί πατέρες, μας θέλει και αυτή την κατηχητική περίοδο πάνοπλους πνευματικά, για να στηρίξουμε κάθε ψυχή, να την προφυλάξουμε από την άμβλυνσι την οποία φέρει ο κόσμος, από την παραχάραξι της ορθοδόξου αληθείας την οποία επιφέρουν οι πλανεμένοι και οι αιρετικοί, να την οδηγήσουμε στην μετάνοια και την ένωσί της με τον Χριστό μας, στην κατά χάριν θέωσι».

Το πρόγραμμα της ημερίδος έχει ως εξής:

09.00 π.μ. Αγιασμός – Έναρξη υπό του Σεβ. Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά.

Α' Εισήγηση: «Κατηχητική Διακονία»
Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίας

10.00 π.μ. Β' Εισήγηση: «Προϋποθέσεις αντιμετωπίσεως αιρέσεων και παραθρησκειών»
Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ

11.00 π.μ. Διάλειμμα

11.30 π.μ. Γ' Εισήγηση: «Βιώματα Λατρείας»
Αιδεσ/τατος Πρωτ. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

12.15 μ.μ. Συζήτησις

13.30 μ.μ. Γεύμα

«Ιεροψάλτης και Αναλόγιο»



Ο Σύλλογος Ιεροψαλτών Νομού Αιτωλοακαρνανίας «ΑΝΘΙΜΟΣ Ο ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΣ» διοργανώνει το Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009, την Α' Επιμορφωτική Ημερίδα Ιεροψαλτών με θέμα: «Ιεροψάλτης και Αναλόγιο».

Η Ημερίδα που θα πραγματοποιηθεί στην Συνεδριακή Αίθουσα του Επιμελητηρίου Αιτωλοακαρνανίας στο Αγρίνιο (Παπαστράτου 53 και Σμύρνης, 1ος όροφος), τελεί υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας και πραγματοποιείται εις μνήμην του μακαριστού Διδασκάλου της Ψαλτικής Τέχνης, Πρωτοψάλτου και Προέδρου του Συλλόγου Γερασίμου Πρεβεζιάνου (1954 – 1994), με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 15 ετών από την εις Κύριον εκδημία του.

Θα προηγηθεί θεία Λειτουργία και Ιερό Μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των κεκοιμημένων μελών του Συλλόγου Ιεροψαλτών στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής Αγρινίου, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας & Ακαρνανίας κ. ΚΟΣΜΑ.

Οι εισηγητές και τα θέματα που θα αναπτύξουν είναι τα ακόλουθα:

Α’ ΣΥΝΕΔΡΙΑ

- Ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Δημήτριος Αργυρός, Διδάκτωρ Θεολογίας – Διευθυντής Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Βελλάς Ιωαννίνων, με θέμα: «Ο Ιεροψάλτης ως κατώτερος κληρικός».

- Ο κ. Αλέξανδρος Καρυώτογλου, Διδάκτωρ Θεολογίας, Καθηγητής Πανεπιστημίου και Συγγραφέας, με θέμα: «Η Ψαλμωδία ως γνώρισμα μετανοίας».

- Ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Δοσίθεος Καννέλος, Καθηγούμενος της Ιεράς και Σταυροπηγιακής Μονής Παναγίας Τατάρνης Ευρυτανίας, με θέμα: «Ιεροψαλτικόν Πατριαρχικόν Ύφος και Τάξις».

Β’ ΣΥΝΕΔΡΙΑ

- Ο κ. Απόστολος Παπαχρήστος, Θεολόγος – Μουσικοδιδάσκαλος – Πρωτοψάλτης Ιερού Ναού Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου Αγρινίου, με θέμα: «Η χρήση της χρονικής αγωγής στην Βυζαντινή Μουσική».

- Ο κ. Γεώργιος Κωνσταντίνου, διδάκτωρ του τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου, με θέμα: «Περί ήχων τρίτου και βαρέως της Εκκλησιαστικής μας Μουσικής».

- Ο κ. Γεώργιος Χατζηχρόνογλου, Άρχων Υμνωδός της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, Διδάσκαλος Βυζαντινής Μουσικής & Πρωτοψάλτης Ι. Ναού Φανερωμένης Χολαργού, με θέμα: «Η εμμελής απαγγελία».

Στο τέλος κάθε Συνεδρίας θα γίνεται συζήτηση, ενώ την ημερίδα θα κλείσει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας & Ακαρνανίας κ. ΚΟΣΜΑΣ.

ΠΗΓΗ: http://psaltodia.blogspot.com/2009/09/blog-post_18.html

Ο Άγιος Ευστάθιος και η συνοδεία του, 20 Σεπτεμβρίου

Ο Άγιος Ευστάθιος και η συνοδεία του, Θεοπίστη η σύζυγος του, Αγάπιος και Θεόπιστος τα παιδιά του.

Ό Ευστάθιος ήταν αξιωματικός περίβλεπτος στη Ρώμη. Στη χριστιανική πίστη προσήλθε με θαυμαστό τρόπο. Όταν κάποτε κυνηγούσε ένα ελάφι, είδε στα κερατά του να φέρει σταυρό και άκουσε μία φωνή πού τον καλούσε στην ορθή πίστη. Έτσι πίστεψε και βαπτίστηκε με το όνομα Ευστάθιος από Πλακίδας πού ονομαζόταν πριν, καθώς επίσης και η γυναίκα του Τατιανή σε Θεοπίστη, αλλά και τα δυο τους παιδιά Αγάπιος και Θεόπιστος. Όταν ο αυτοκράτωρ Τραϊανός έμαθε ότι ασπάσθηκε το χριστιανισμό, του αφαίρεσε τον ανώτερο στρατιωτικό βαθμό πού είχε και τον εξόρισε με όλη του την οικογένεια. Κατά την πορεία όμως, τον χώρισαν από τη σύζυγο του Θεοπίστη και τα δύο του παιδιά, το Θεόπιστο και τον Αγάπιο. Το γεγονός αυτό, πίκρανε πολύ τον Ευστάθιο. Μετά από χρόνια, όταν ο Τραϊανός περιήλθε σε μεγάλη πολεμική δυσχέρεια, θυμήθηκε τον ικανότατο αξιωματικό του Ευστάθιο. Τον επανέφερε λοιπόν στην υπηρεσία, και ο Ευστάθιος με τη γενναιότητα αλλά και τη στρατηγική πού τον διέκρινε συνετέλεσε κατά πολύ στην νίκη. Στο δρόμο μάλιστα, βρήκε την οικογένεια του και ένοιωσε μεγάλη χαρά. ο διάδοχος, όμως, του Τραϊανού, Αδριανός, απαίτησε από τον Ευστάθιο να παραστεί στις θυσίες των ειδωλολατρικών θεών. Ο Ευστάθιος, βέβαια, αρνήθηκε, με αποτέλεσμα να βασανιστεί αυτός και η οικογένεια του. 'Αλλά η αγάπη τους στο Χριστό ενδυνάμωνε την ψυχή τους στα βασανιστήρια, ενθυμούμενοι μάλιστα τους θείους λόγους, πού λένε: "Μακάριος άνήρ ός υπομένει πειρασμόν ότι δόκιμος γενόμενος λήψεται τον στέφανον της ζωής, όν έπηγγείλατο ο Κύριος τοις άγαπώσιν αυτόν". Πανευτυχής, δηλαδή, είναι ο άνθρωπος πού βαστάει με υπομονή τη δοκιμασία των θλίψεων. Διότι έτσι γίνεται σταθερός και δοκιμασμένος, για να πάρει το λαμπρό και ένδοξο στεφάνι της αιώνιας ζωής, πού υποσχέθηκε ο Κύριος σ' αυτούς πού Τον αγαπούν. Τελικά, ο Ευστάθιος με την οικογένεια του πέθαναν μέσα σε χάλκινο πυρακτωμένο βόδι.

Απολυτίκιο. Ηχος α’. Της ερήμου πολίτης.

Αγρευθείς ουρανόθεν προς ευσέβειαν ένδοξε, τη του σοι οφθέντος δυνάμει, δι’ ελάφου
Ευστάθιε, ποικίλους καθυπέστης πειρασμούς, και ήστραψας εν άθλοις ιεροίς, συν τη θεία σου συμβίω και τοις υιοίς, φαιδρύνων τους βοώντας σοι. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω δείξαντί σε εν παντί, Ιώβ παμμάκαρ δεύτερον.

Κοντάκιον. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.

Τα πάθη Χριστού, σαφώς μιμησάμενος, και τούτου πιών, πιστώς το ποτήριον, κοινωνός Ευστάθιε, και της δόξης σύγκληρος γέγονας, παρ' αυτού του πάντων Θεού, λαμβάνων εξ ύψους θείαν άφεσιν.

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Οι Άγιοι Τρόφιμος, Σαββάτιος και Δορυμέδων, 19 Σεπτεμβρίου

Μαρτύρησαν επί βασιλέως Πρόβου και διοικητού Αντιοχείας Ηλιοδώρου (278 μ.Χ.). Όταν λοιπόν ο Τρόφιμος με το Σαββάτιο βρέθηκαν στην Αντιόχεια και είδαν τα πολυποίκιλα αμαρτωλά όργια που γίνονταν προς τιμήν του Απόλλωνα, δεν συγκρατήθηκαν και αποδοκίμασαν δημόσια την αμαρτωλή αυτή παραφροσύνη. Βέβαια, γρήγορα συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στο δικαστήριο. Θαρραλέα δήλωσαν πως είναι χριστιανοί. Τότε ο ηγεμόνας Ηλιόδωρος διέταξε και τους μαστίγωσαν ανελέητα. Τόσο, που οι σάρκες τους κόβονταν κομμάτια. Εκεί ο Σαββάτιος άφησε την τελευταία του πνοή. Ο δε Τρόφιμος οδηγήθηκε σε άλλο σκληρότερο ηγεμόνα, το Διονύσιο Περώννιο. Αυτός, αφού τον έγδαρε με σιδερένια νύχια, μισοπεθαμένο τον έριξε στη φυλακή. Εκεί τον επισκέφθηκε κάποιος, βουλευτής, ο Δορυμέδων, που είδε το μαρτύριό του και στερεώθηκε στην πίστη του Χρίστου. Όταν το έμαθε αυτό ο ηγεμόνας, βασάνισε σκληρά το Δορυμέδοντα. Έπειτα, έριξε και τους δύο τροφή στα θηρία, μέσα στο αμφιθέατρο. Αλλά η πεινασμένη αρκούδα και η αιμοβόρα λεοπάρδαλη στάθηκαν στα πόδια τους σαν ήμερα αρνιά. Το ίδιο και το αγριεμένο λιοντάρι που ελευθέρωσαν αργότερα. Για να πληρωθεί έτσι ο λόγος του Θεού: "οι δια πίστεως... έφραξαν στόματα λεόντων". Αυτοί, δηλαδή οι Άγιοι, επειδή είχαν μεγάλη και συνειδητή πίστη, βούλωσαν και έφραξαν στόματα λιονταριών. Όταν λοιπόν είδαν ότι δεν τους άγγιξαν τα θηρία, αμέσως οι δήμιοι τους αποκεφάλισαν.

Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Την ωραιότητα.

Την ακαθαίρετον, Τριάδος δύναμιν, ανθηφορήσαντες, Μάρτυρες ένδοξοι, εναπετέματε στερρώς, την άκανθαν της απάτης, Τρόφιμε μακάριε, Εκκλησίας εντρύφημα, Σαββάτιε πάνσοφε, Αθλητών εγκαλλώπισμα, και δόξα ευσεβών Δορυμέδον όθεν υμάς ανευφημούμεν.

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Όσιος Ευμένιος ο θαυματουργός, επίσκοπος Γορτύνης, 18 Σεπτεμβρίου

Από νεαρή ηλικία ο Ευμένιος υπέβαλλε τον εαυτό του σε πολλές σκληραγωγίες και ασκήσεις. Η εγκράτεια ήταν εκείνη που τον διέκρινε περισσότερο. Διότι στο μυαλό του, είχε πάντα τη συμβουλή του Αποστόλου Παύλου, "πας ο αγωνιζόμενος πάντα εγκρατεύεται". Καθένας, δηλαδή, που αγωνίζεται, εγκρατεύεται σε όλα, ακόμα και στην τροφή και στο ποτό, προκειμένου να πετύχει τον πνευματικό του σκοπό. Και ο Ευμένιος, ακολουθώντας τα λόγια του θεόπνευστου Αποστόλου, πέτυχε. Αξιώθηκε να ιερωθεί και να γίνει επίσκοπος Γορτύνης στην Κρήτη. Από τη νέα του θέση, η αρετή του έλαμψε ακόμα περισσότερο και ο Θεός του έδωσε τη χάρη και τη δύναμη να θαυματουργεί. Και όπως αναφέρει η παράδοση, μια φορά με αναμμένες λαμπάδες κατέκαυσε έναν δράκοντα, που όρμησε εναντίον του. Έπειτα ο Ευμένιος πήγε στη Ρώμη, όπου με τη θεία του διδασκαλία και με θαύματα στερέωσε τους πιστούς. Ποθώντας, όμως, περισσότερη σκληραγωγία και άσκηση, πήγε στη Θηβαΐδα της Άνω Αιγύπτου, κοντά στους μεγάλους ασκητές. Εκεί παρέδωσε και το πνεύμα του στο Θεό. Το δε λείψανο του μεταφέρθηκε και θάφτηκε με τιμές στην έδρα της επισκοπής του, στην Κρήτη.

Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ταχύν προμηθέα σε, και αρωγόν ευμενή, κεκτήμεθα Όσιε ως του Ταχύν προμηθέα σε, και αρωγόν ευμενή, κεκτήμεθα Όσιε ως του
Χριστού μιμητήν, Ευμένιε ένδοξε, συ γαρ αναβλυστάνων, συμπαθείας τα ρείθρα, βρύεις τη Εκκλησία, Ιαμάτων πελάγη. Αλλά και τοις τιμώσι σε, σκέπη γενήθητι.

Κοντάκιον. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.

Φωτί θεϊκώ, ελλαμφθείς παμμακάριστε, φωτίζεις ημάς, τους πόθω ανυμνούντάς σου, την σεπτήν και ένδοξον, και αγίαν Πάτερ μετάστασιν, Ιεράρχα Ευμένιε, πρεσβεύεις γαρ απαύστως υπέρ ημών.

Η Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη, 17 Σεπτεμβρίου

Έζησαν όταν ο αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Ανδριανός. Όταν η τίμια και ενάρετη Σοφία χήρεψε πήγε μαζί με τις κόρες της στη Ρώμη. Εκεί ο αυτοκράτορας πληροφορήθηκε ότι οι τέσσερις γυναίκες ήταν χριστιανές και διέταξε να τις συλλάβουν. Αφού χώρισε τη μητέρα από τα παιδιά της, ζήτησε να παρουσιασθεί μπροστά του η δωδεκάχρονη Πίστη. Με δελεαστικούς λόγους ο Ανδριανός προσπάθησε να πείσει την Πίστη να αρνηθεί το Χριστό, αλλά αντιμετώπισε το άκαμπτο φρόνημα της νεαρής. Τότε ο σκληρός ηγεμόνας διέταξε τον αποκεφαλισμό της. Το ίδιο σθένος με την Πίστη επέδειξαν και οι αδελφές της, η δεκάχρονη ελπίδα και η εννιάχρονη Αγάπη. Ο σκληρός Ανδριανός δε δίστασε να διατάξει τους δήμιους του να αποκεφαλίσουν και τα άλλα δύο κορίτσια. Περήφανη για τα παιδιά της η Σοφία, ενταφίασε με τιμές τις κόρες της και παρέμεινε για τρεις μέρες στους τάφους τους, παρακαλώντας το Θεό να την πάρει κοντά του. Ο Θεός άκουσε την προσευχή της και η Σοφία παρέδωσε το πνεύμα της δίπλα στους τάφους των παιδιών της.

Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Σοφία εκθρέψασα, κατά την κλήσιν σεμνή, τας τρεις θυγατέρας σου, ταύτας προσάγεις Χριστώ, αθλήσεως σκάμασιν όθεν της άνω δόξης, συν αυταίς κοινωνούσα, πρέσβευε τω Σωτήρι, καλλιμάρτυς Σοφία, δούναι τοις σε τιμώσι, χάριν και έλεος.

Κοντάκιον. Ήχος α’. Χορόςαγγελικός.

Σοφίας της σεμνής, ιερώτατοι κλάδοι, η Πίστις και Ελπίς, και Αγάπη
δειχθείσαι, σοφίαν απεμώραναν, των Ελλήνων εν χάριτι, και αθλήσασαι, και νικηφόροι φανείσαι, στέφος άφθαρτον, παρά του πάντων Δεσπότου, Χριστού ανεδήσαντο.

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Η Αγία Ευφημία, 16 Σεπτεμβρίου

Έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, στη Χαλκηδόνα. ΟΙ γονείς της Ψιλόφρων και Θεοδωριανή ήταν ευγενείς και θεοφοβούμενοι άνθρωποι. Το ίδιο και η κόρη τους Ευφημία, πού διακρινόταν για την υπέροχη ομορφιά της και για τα σπάνια πνευματικά της χαρίσματα. Κάποτε, λοιπόν, ο ανθύπατος Μικράς Ασίας Πρίσκος εξέδωσε διαταγή πού υποχρέωνε όλους τους κατοίκους της Χαλκηδόνας να παρουσιαστούν στη γιορτή του θεού Άρη και να θυσιάσουν προς τιμήν του. Ή Ευφημία, μαζί με άλλους χριστιανούς πού δεν παρουσιάστηκαν, συνελήφθησαν και κλείστηκαν στη φυλακή. Όταν μετά 20 μέρες χωρίς νερό και ψωμί τους έβγαλαν και τους ρώτησαν αν εμμένουν στην πίστη τους, αυτοί αποκρίθηκαν θετικά. Τότε κράτησαν μόνο την Ευφημία, πού με διάφορα δελεαστικά μέσα προσπάθησαν να την πείσουν να αρνηθεί το Χριστό. Όμως στο μυαλό της Ευφημίας επικρατούσε ο λόγος του ευαγγελιστή Ιωάννη, πού λέει: "ός αν ομολογήσει ότι Ιησούς εστίν ο υιός του Θεού, ο Θεός εν αύτω μένει και αυτός εν τω Θεώ". Όποιος δηλαδή ομολογήσει με όλες τις δυνάμεις του ότι ο Ιησούς είναι ο ενανθρωπήσας Υιός του Θεού, ο θεός μένει σ' αυτόν και αυτός μένει μέσα στη χάρη του Θεού. Και η Ευφημία, παρά τα φρικτά βασανιστήρια πού υπέστη, απ' τα όποια με τη βοήθεια του Θεού βγήκε άθικτη, έμεινε σταθερή στην ομολογία της στο Χριστό. Τελικά την έριξαν στα θηρία και μια αρκούδα της έδωσε το θανατηφόρο χτύπημα.

Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Την ωραιότητα.

Τω θείω έρωτι, λαμπρώς αθλήσασα, εις oσμήν έδραμες, Χριστού πανεύφημε, οία νεάνις Τω θείω έρωτι, λαμπρώς αθλήσασα, εις oσμήν έδραμες, Χριστού πανεύφημε, οία νεάνις παγκαλής, και Μάρτυς πεποικιλμένη, όθεν εισελήλυθας, εiς παστάδα ουράνιον, κόσμω διανέμουσα, ιαμάτων χαρίσματα, και σώζουσα τους σοι εκβοώντας, χαίροις θεόφρον Ευφημία.

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Εν τη αθλήσει σου καλώς ηγωνίσω, και μετά θάνατον ημάς αγιάζεις, ταις των θαυμάτων βλύσεσι Πανεύφημε, όθεν σου την κοίμησιν, την αγίαν τιμώμεν, πίστει παριστάμενοι, τω σεπτώ σου λειψάνω, ίνα ρυσθώμεν νόσων ψυχικών, και των θαυμάτων την χάριν αντλήσωμεν.

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Άγιος Νικήτας ο Γότθος, 15 Σεπτεμβρίου

Ήταν από το έθνος των Γότθων, που είχαν εγκατασταθεί πέραν του Ίστρου ποταμού, στα χρόνια του Μ. Κωνσταντίνου. Από παιδί ο Νικήτας διδάχθηκε την αγία πίστη από το Γότθο επίσκοπο Θεόφιλο, ο όποιος συχνά υπενθύμιζε στο Νικήτα τα λόγια του Απ. Παύλου: "Μένε εν οις έμαθες... από βρέφους τα ιερά γράμματα οίδας, τα δυνάμενα σε σοφίσαι εις σωτηρίαν δια πίστεως της εν Χριστώ Ιησού". Δηλαδή, μένε ακλόνητος σ' εκείνα που έμαθες. Από μικρό παιδί γνωρίζεις τις Άγιες Γραφές, που μπορούν να σου μεταδώσουν την αληθινή σοφία, που οδηγεί στη σωτηρία δια μέσου της πίστεως στον Ιησού Χριστό. Και έτσι έγινε. Όταν ο ηγεμόνας Αθανάριχος συνέλαβε το Νικήτα και τον απείλησε για να αρνηθεί το Χριστό, αυτός έμεινε αμετακίνητος σ' αυτά που έμαθε από παιδί. Ομολόγησε με θάρρος το Χριστό μπροστά στον ηγεμόνα, ο όποιος όταν τον άκουσε εξαγριώθηκε πολύ. Διέταξε αμέσως και του έσπασαν τα κόκαλα με τον πιο φρικτό τρόπο. Άλλα το μίσος των Βαρβάρων ήταν τόσο, ώστε μετά τον έριξαν στη φωτιά, όπου βρήκε το θάνατο. Η φωτιά, όμως, με τη θεία θέληση σεβάστηκε το λείψανο του. Το πήρε κάποιος ευσεβής χριστιανός και το διαφύλαξε σε θήκη.

Απολυτίκιο, Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Νίκην έστησας, κατά της πλάνης, νίκης είληφας, άφθαρτον γέρας, επαξίως Νικήτα φερώνυμε, συ γαρ νικήσας εχθρών την παράταξιν, δια πυρός τον αγώνα ετέλεσας. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Κοντάκιον. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.

Της πλάνης τεμών, το κράτος τη ενστάσει σου, και νίκης λαβών, το στέφος τη αθλήσει σου, τοις Αγγέλοις ένδοξε, συναγάλλη Νικήτα φερώνυμε, συν αυτοίς Χριστώ τω Θεώ, πρεσβεύων απαύστως υπέρ πάντων ημών.

ΠΗΓΗ: http://www.synaxaristis.googlepages.com/15σεπτεμβριου

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Σταυρός και το βίωμά του *

του Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου


Ο σταυρός είναι βίωμα και κτήμα και σημαία της Εκκλησίας1. Έξω από την Εκκλησίαν οι άνθρωποι, οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν την Εκκλησίαν ως μητέρα2, νοιώθουν τον σταυρόν ως μωρίαν3, ως θρησκόληπτον σημάδι, ως κατάραν4 η αξιοβλασφήμητον πράγμα. Μόνον ένας πιστός κατανοεί την μοναδικήν του σημασίαν και δύναται να βιώση την δυναμικήν του ενέργειαν.Ο σταυρός είναι βίωμα και κτήμα και σημαία της Εκκλησίας1. Έξω από την Εκκλησίαν οι άνθρωποι, οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν την Εκκλησίαν ως μητέρα2, νοιώθουν τον σταυρόν ως μωρίαν3, ως θρησκόληπτον σημάδι, ως κατάραν4 η αξιοβλασφήμητον πράγμα. Μόνον ένας πιστός κατανοεί την μοναδικήν του σημασίαν και δύναται να βιώση την δυναμικήν του ενέργειαν.

Ο Χριστός, αφού κατετρόπωσε τον εχθρόν διάβολον και ηχρήστευσε την δύναμίν του και συνέτριψε την στρατιάν του, αφού ετελείωσε το έργον της σωτηρίας μας και μας ήνοιξε τον παράδεισον, μας άφησεν ως ιεράν πρακαταθήκην επί της γης ένα αόρατον στοιχείον, το Άγιον Πνεύμα, και ένα ορατόν, τον τίμιον Σταυρόν. Αυτή η σημαία του ουρανού, αυτό το τίμιον Ξύλον, το οποίον χαράσσομεν και ασπαζόμεθα, είναι απτόν σημάδι του ιδίου του Θεού.

Την οδόν του σταυρού εβάδισαν όλοι οι άγιοι και δι’ αυτής ηγιάσθησαν. Είναι μεγάλη ευλογία του Θεού, την οποίαν εκατομμύρια ανθρώπων εδέχθησαν, εβίωσαν και επέτυχον όλων των επαγγελιών του Θεού5, συναγαλλόμενοι μετ’ αυτού εν ουρανοίς. Είναι βίωμα όλων εκείνων, οι οποίοι επλήρωσαν τον παράδεισον και οι οποίοι, καθ’ ημέραν βιούντες μυστικώς μεθ’ ημών, μας μεταδίδουν την αγάπην και την βιωματικήν σχέσιν των με τον σταυρόν.

Ενεφυτεύθη εις την καρδίαν του ανθρώπου ο σταυρός, διότι μετ’ αυτού συνάπτεται κάθε ψυχή. Η Εκκλησία μεταδίδει αυτό το βιώμά της εις έκαστον εξ ημών, ακόμη και εις τον τελευταίον αμαρτωλόν. Ο σταυρός του Κυρίου υπεισέρχεται εις το είναι μας ως βρώσις και γνωρίζομεν την γεύσίν του εις την καρδίαν μας.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, αδελφοί μου, πως ημπορούμεν ημείς να βιώσωμεν εις την προσωπικήν μας ζωήν τον σταυρόν; Τι σημαίνει δι’ ημάς ο λόγος του Θεού, «ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι»6; Βεβαίως, γνωρίζομεν, όπως μας πιστοποιούν όλοι οι Πατέρες, ότι «ει φιλείς τον Δεσπότην σου, τον θάνατον απόθανε τον εκείνου»7. Αλλά πως θα αποθάνωμεν και ημείς τον θάνατον του Κυρίου;

Κατ’ αρχας, ποιός δεν αισθάνεται βαθύτατα ότι ζω τον σταυρόν σημαίνει ότι εγκαταλείπω την ζωήν της αμαρτίας και ακολουθώ τον Κύριον κατά την ευδοκίαν και το ακριβές θέλημα αυτού, ότι ο Κύριος είναι ο κυβερνήτης της ζωής μου και ότι ο λόγος που αποτελεί την βασικήν τροφήν της ψυχής μου, τον κανόνα της ζωής μου και τον λόγον της υπάρξεώς μου; Σταυρός είναι το ξύλον επί του οποίου ο Κύριος εσταυρώθη αναπεσών. Σταυρός είναι η εγκατάλειψίς μου επάνω εις το ξύλον, η πλήρης απώλεια του αυτεξούσιού μου, η αδυναμία μου από τώρα και εις το εξής να κατευθύνω τον εαυτόν μου. Σταυρός είναι η ζωή της αρετής και της ευσεβείας, η απελευθέρωσις της ψυχής και της σαρκός από τα πάθη και τας επιθυμίας, η μέχρι θανάτου ετοιμότης του αγώνος υπέρ της Εκκλησίας και της αλήθειας των θείων δογμάτων είναι το «ανενέργητον του ανθρώπου προς παν το απαρέσκον των Θεώ»8 συναπτόμενον μετά της προθυμίας της ευαρεστήσεως τω Κυρίω.

Όταν ο πιστός σκέπτεται ούτω θεοφιλώς, τότε το Πνεύμα το Άγιον τον ενισχύει εις την εσταυρωμένην ζωήν και επιτυγχάνει την κατάργησιν πάσης αμαρτίας και ταυτοχρόνως την απόκτησιν πάσης αρετής. Το Πνεύμα το Άγιον έρχεται και τον στηρίζει, όταν ευρίσκεται επί του σταυρού, και αυτό το οποίον είναι αδύνατον να επιτύχη αυτός, το ενεργεί εκείνο.

Το Πνεύμα το Άγιον μας μεταδίδει την «σταυροφόρον δύναμιν»9, όπως θα έλεγε ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος, η οποία αχρηστεύει όχι μόνον τας μαγγανείας του πονηρού δαίμονος, αλλά και ο,τιδήποτε θα ήτο δυνατόν να χωρίση ημάς από του σταυρού. Τα ορμέμφυτα της βασανισμένης ψυχής μου, της κουρασμένης εκ των αμαρτιών όλης της ανθρωπίνης φύσεως, τα αντιστρατευόμενα τω Θεώ και απωθούντα εμέ από του σταυρού, αποκαλύπτονται, εξέρχονται, ερεύγονται, και ημπορώ να αναγνωρίζω την απατηλότητά των. Αι δικαιολογίαι καταισχύνονται. Η βούλησις του ανθρώπου μένει ελευθέρα, δια να δύναται να ακολουθή αβιάστως και μετά ζεούσης καρδίας τον Θεόν. Αναθάλλει ο άνθρωπος ο εγκαταλείπων εαυτόν εις την δύναμιν του σταυρού. Αποκτά μίαν ζωήν εύρωστον. Δεν φοβείται να αντιμετωπίση πάντα ακούσιον πειρασμόν και να υποστή προς τούτο πάντα εκούσιον πειρασμόν, πάσαν άσκησιν και κακουχίαν, ζων ακόμη και ως σαρκοφόρος άγγελος. Αναλαμβάνει ο πιστός τα μεγαλύτερα κατορθώματα διότι ο σταυρός είναι ο ενεργών. Το σώμα του, το κατοικητήριον αυτό του Θεού, φθάνει εις το σημείον να αναδίδη ωραιοτάτην, άγνωστον φυσικώς, πνευματικήν ευωδίαν, η ψυχή του να κελαηδή, οι οφθαλμοί του να αστράπτουν φωτοειδείς.

Βεβαίως, δεν είναι μόνον τα εκούσια ταύτα καταρθώματα της εσταυρωμένης ζωής· δεν είναι όσα συνειδητά καθ’ ημέραν πραγματοποιούμεν· δεν είναι το κατόρθωμα της αλλοιώσεώς μου, της καινούργιας μου ζωής εις την πνευματικήν μου πορείαν. Ο σταυρός είναι κάτι επί πλέον· είναι η προετοιμασία δια να προχωρήσω έτι περαιτέρω και υψηλότερον· είναι εκείνο το οποίον μου χαρίζει την αγόγγυστον και φαίδροποιόν υπομονήν των ακουσίων θλίψεων, τας οποίας όλως απροσδοκήτως συναντώμεν εις την καθημερινήν μας πορείαν. Πόσες φορές θα παρέλυον οι πόδες μας, θα ελύγιζον αι καρδίαι μας, αν ο σταυρός δεν προελάμβανε να εμφυτεύση εις ημάς υπομονήν!

Τόσα τα εμπόδια τα οποία παρεμπίπτουν και καθιστούν σκληράν την ζωήν του ανθρώπου και οδυνηράς τας ημέρας του! Θα ελέγομεν ότι αυτό το οποίον ζη ο άνθρωπος είναι ο,τι οράται, ήτοι το εμπόδιον, το πρόβλημα, η αγωνία, ο πόνος. Τα εμπόδια όμως αυτά σκληραγωγούν το σώμα του ανθρώπου ως αθλητικά επιτεύγματα και δι’ αυτό δεν τα αίρει ο Θεός. Ωριμάζουν και παιδαγωγούν το πνεύμα του, το ξεκαρφώνουν από τα χοϊκά και κοσμικά και το συνηθίζουν να ανέρχεται προς τον «Θεόν τον ζώντα»10. Θα ηδύνατο ο άνθρωπος, τρεφόμενος από τον λόγον του Θεού και εμνεόμενος από αυτόν, να ωριμάζη, να «ανακαινούται ημέρα τη ημέρα» και να εγγίζη δια της γνώσεως περισσότερον τον Θεόν. Αλλά είναι σκληραί αι καρδίαι μας και σκληρά πράγματα ημπορούν να μας υποχρεώνουν να αλλάζωμεν τρόπον σκέψεως και ζωής. Και αυτά είναι τα εμπόδια, αι δυσκολίαι, oι θλίψεις, τα οποία, ενώ εμέις μισούμεν, εν τούτοις γίνονται πρωταρχικά βήματα προς τον Θεόν. Μας ενδυναμώνουν και μας διδάσκουν να ακολουθή η ψυχή μας τον εσταυρωμένον Χριστόν.

Έτσι η δύναμις του σταυρού μετατρέπει τα εμπόδια εις ευεργετήματα, τα αναδεικνύει θείας δωρεάς, εφόδια πνευματικά, αφορμάς δόξολογίας του Θεού11. Παρά ταύτα εμείς δεν φοβούμεθα τίποτε περισσότερον όσον τας θλίψεις και τα δυσχερείας. Αυτό όμως το καθημερινόν βίωμα των δυσχερειών και των πόνων, το οποίον μπροστά στα πόδια μας συνεχώς κατρακυλά, ο πάνσοφος Θεός και οικονόμος Πατήρ το κάμνει μεταγωγικόν εις ουρανόν. Μας δίδει την δυνατότητα όχι να υπεραρθώμεν των εμποδίων, αλλά να υπομένωμεν αυτά, δια να μη χάσωμεν την βασιλείαν. Ο σταυρός λοιπόν δια μέσου των εμποδίων μας μεταβιβάζει το φρόνημα και τον νουν από της γης εις τον ουρανόν και ούτως αποκτώμεν θεϊκήν σκέψιν.

Πόσα βάρη δεν μας δημιουργούν καθ’ ημέραν, ακόμη και αυτό το επάγγελμα, το κοινωνικόν περιβάλλον, αι επιδιώξεις μας, αι αποτυχίαι μας, αι ασθένειαί μας αι ψυχικαί και σωματικαί! Πόσες φορές τις νύκτες αι ψυχαί μας δεν ημπορούν να ησυχάσουν και τα μάτια μας να κλείσουν! Ο σαρκικός άνθρωπος ενώπιον των δυσκολιών αυτών κάμπτεται, κουράζεται, αγανακτεί. Ο φοβούμενος, επί παραδείγματι, την ασθένειαν και επιθυμών οπωσδήποτε να γίνη καλά, να αποφύγη τον πόνον, να απομακρύνη τον θάνατον, η ο επιθυμών να ξεπεράση το πρόβλημα του επαγγέλματός του, όταν όλα πηγαίνουν στραβά, η να αλλοιωθή το κοινωνικόν του περιβάλλον, δια να μη γίνεται εμπόδιον εις την χριστιανικήν του ζωήν, περιπίπτει εις δίνην χείρονα της οδύνης, καθιστά μαύρην την ζωήν του, τρεμοσβήνει διαρκώς το χαμόγελόν του και μόνον ο θάνατος θα τον ανάπαυση. Όλα αυτά τα εμπόδια λαμβάνουν μίαν άλλην διάστασιν υπό το πρίσμα του σταυρού και ευθύς αμέσως τα γύρω μας, τα αντίθετα προς τον Θεόν, χρησιμοποιούνται ως σύμμαχα και φίλα, διότι παύω να ζητώ την αλλαγήν των και αλλάζω εγώ.

Μόχθος και ιδρώς και αίμα δυνάμεθα να είπωμεν ότι είναι η ζωή του ανθρώπου, και εις τον οίκον του και εις την καρδίαν του και εις το περιβάλλον του, μετά την προπατορικήν αμαρτίαν. Καθημερινόν μας φαγοπότι είναι αυτά τα βιώματα. Τι έπρεπε να κάνη ο Θεός δια να κερδήση ημάς τους ανθρώπους, οι οποίοι δεν προσκολλώμεθα εις αυτόν αλλά φροντίζομεν δι’ αυτά; Αυτά ο Θεός τα προσλαμβάνει φιλανθρώπως και οικονομικώς, δια να τα χρησιμοποιήση ως γλώσσάν του προσκλητικήν· τα προσδέχεται ως συνάλλαγμα ιερόν12, το οποίον διευκολύνει τον πόθον της τελειώσεως και θεώσεως, το ταξίδι προς τον ουρανόν. Τα καταθέτει και τα αποθησαυρίζει εις τον λογαριασμόν μας «ένεκεν του ονόματός του»13 λέγων· εγώ θα σε κερδήσω δια μέσου αυτών. Αυτά τα οποία είναι όλα μάταια, αλλά εις αυτά σταματά η καρδία σου, θα γίνουν τα μέσα της σωτηρίας σου.

Όταν μάλιστα ο άνθρωπος πάσχη, δι’ αυτόν τούτον τον Θεόν, τότε αντιλαμβάνεσθε πόσον περισσότερον αυτός ο πόνος είναι μία μαρτυρία της αγάπης του Θεού και ένα μαρτύριον της αγαπήσεως του Θεού υπό του ανθρώπου14. Είναι ένα χάρισμα απ’ ευθείας του Θεού. Δι’ αυτό λέγει ο άγιος Αθανάσιος· «ο έχων ανάπαυσιν εν τω κόσμω τούτω την αιώνιον ανάπαυσιν μη ελπιζέτω λαβείν… αλλ’ εκείνων εστί, η αιώνιος ανάπαυσις, των εν θλίψει πολλή και στενοχωρία, διαξάντων τον βίον τούτον»15.

Υπάρχουν μάρτυρες, υπάρχουν όσιοι, υπάρχουν καρδίαι αι οποίαι ενηγκαλίσθησαν τα εκούσια κατορθώματα των οδυνών των, δια να ευαρεστήσουν τον Θεόν. Υπάρχουν τόσοι οι οποίοι ηγίασαν δια μέσου του πόνου, τον οποίον προσεφέρον εις τον Θεόν. Αλλ’ ημείς οι πολλοί δεν τολμώμεν να αποφασίσωμεν τον πόνον. Συναντώμεν τον πόνο και εντεύθεν μας συλλαμβάνει ο Θεός.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Συναξάριον Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως
2. Βλ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΚΑΡΧΗΔΟΝΟΣ, Περί της ενότητος της Καθολικής Εκκλησίας 6, PL4,503A (=CSEL, τ.ΙΙΙ, 1, Βιέννη, 1868, σελ. 214).
3. Α’ Κόρ. 1, 18
4. Γαλ. 3, 13
5. Έβρ. 11, 33
6. Ματθ. 16, 24 Μαρκ. 8,34.
7. ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Εις Φιλιππησίους ομιλία 13, 1, PG62, 277
8. Βλ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ, Ομιλία 11, Εις τον τίμιον και ζωοποιόν Σταυρόν 20. PG 151. 140B
9. Ευεργετινός, τ. Γ , Υπόθεσις 28, 4, σελ. 333
10. Βλ. Ψαλμ. 83, 3
11. Βλ. ΣΥΜΕΩΝ Ν. ΘΕΟΛΟΓΟΥ, Κεφάλαια πρακτικά και θεολογικά 101, Φιλοκαλία, τ. Γ , σελ. 256 ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ,
12. Βλ. ΑΒΒΑ ΦΙΛΗΜΟΝΟΣ, Λόγος πάνυ ωφέλιμος, Φιλοκαλία, τ. Β , σ. 247, στχ. 35-36
13. Πρβλ. Ματθ. 19,29 Λουκ. 21, 12
14. Βλ. Παροιμ. 3, 11-12 Ρωμ. 8, 35-39
15. Περί παρθενίας 18, PG 28, 273A


* Δημοσιεύθηκε στο 3ο Τεύχος του Περιοδικού "ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ"

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για τον Τίμιο Σταυρό

Ο Σταυρός είναι το θέλημα του Πατρός, η δόξα του Μονογενούς, η αγαλλίαση του Πνεύματος, ο κόσμος των αγγέλων, η ασφάλεια της Εκκλησίας, το καύχημα του Παύλου(Op. Omn. 2, 472).

Σήμερα σταυρώνεται ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και εμείς εορτάζουμε για να μάθεις ότι ο Σταυρός είναι εορτή και πανήγυρη πνευματική. Πριν ο Σταυρός ήταν συνώνυμος της καταδίκης αλλά τώρα έγινε αντικείμενο πολύτιμο (Op. Omn. 2, 476).

Και τι δεν μας έδωσε ο Σταυρός! Τον λόγο για την αθανασία της ψυχής, για την ανάσταση των σωμάτων, για τον απεγκλωβισμό από το παρόν και την ελπίδα για το μέλλον…Αγγέλους έκανε τους ανθρώπους! (Op. Omn. 10, 32).

Ας αναζητήσουμε οι πιστοί καταφύγιο κάτω από τις πτέρυγες του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Γιατί ο σταυρός εκτείνεται και στα τέσσερα άκρα, που σημαίνει ότι ο σταυρωθείς Θεός υπάρχει για όλες τις χώρες και αγκαλιάζει τα πέρατα του κόσμου (Op. Omn. 2, 472).

Ο Αδάμ με την βρώση του ξύλου κατέπεσε, μα ο νέος Αδάμ με το ξύλο του σταυρού μας εξύψωσε (Op. Omn. 11, 904)